Petycja

Teraz czas na najważniejszą sprawę naszej akcji, czyli 

PODPISUJEMY PETYCJĘ :)))

Razem zmieńmy kawałek rzeczywistości i dajmy szansę na pełną aktywność, spełnianie marzeń - także innym... Każdy z Was może podpisać się pod apelem do Ministerstwa Zdrowia - potrzebujemy Waszego wsparcia!

http://www.petycje.pl/petycjePodglad.php?petycjeid=9081

To tylko 2 minuty roboty, a petycja może odmienić życie osobom po amputacjach

Pomożecie?

Jeżeli tak to pamiętajcie o potwierdzeniu, które dostaniecie na e-maila

DZIĘKUJĘ

Opowieści z Czarnego Lądu - ciąg dalszy... :)

W dalszym ciągu nie potrafię uwierzyć, że ja tam byłam! 

Wróciłam do domu, włączyłam komputer i zobaczyłam pierwsze zdjęcia z wyprawy... i pożałowałam, że to się wszystko skończyło... Zobaczcie sami dlaczego :)))

fot. Joanna Nowicka

Lot samolotem był dla mnie całkiem nowym doświadczeniem, za to bardzo interesującym :) Miałam okazję zobaczyć jak wygląda wschód i zachód słońca oraz burza nad chmurami... A wszystko dlatego, że lecieliśmy tak długo. O 5 rano była odprawa biletowo-bagażowa, a potem lot do Amsterdamu o 6:20. Wylot do Harare o 8:20. 10 godzin lotu samolotem i oto stanęliśmy na Czarnym Lądzie... Pierwsze co poczułam to uderzenie gorąca, porównywalne do tego w saunie, a potem było prawie godzinne czekanie w kolejce na wizę...

Dopiero na zewnątrz budynku odetknęłam z ulgą. Lekki wiaterek i już czułam się jak nowo narodzona.

Niestety chwila relaksu trwała dosłownie 10 minut... Pod lotniskiem wsiadłiśmy do dwóch taksówek i zrobiło się bardzo nieprzyjemnie. Więcej o tym możecie poczytać na blogu Joanny Nowickiej, która najbardziej ucierpiała w tym zdarzeniu :(

http://joannanowicka.blogspot.com/2012/12/zimbabwe-czyli-mocne-uderzenie.html

Tomek został z Asią na komisariacie, a my pojechaliśmy do hotelu. A tam okazało się, że rezerwacja pokoi została anulowana. Afryka nie przywitała nas serdecznie i miałam ochotę wracać do domu. Na szczęście mogliśmy liczyć na pomoc Pani Konsul RP w Harare i w końcu wszystko zaczęło się układać :)

 fot. Joanna Nowicka

Następnego dnia rano pod hotel przyjechała po nas Judy Travers i w końcu poczułam się bezpiecznie. Judy to naprawdę niesamowita kobieta... Wraz ze swoją rodziną opiekuje się Rezerwatem Imire i ma niezwykłe podejście do zwierząt. Przez długi czas w jej domku mieszkała antylopa, którą uratowała. Zaopiekowała się także nosorożcem Tatende, który jako jedyny ocalał podczas ataku przez kłusowników. Musiała zastąpić mu matkę, w innym przypadku nie miałby szans an przeżycie... Teraz Tatende jest dorosły i ma swoją dziewczynę. O całej tej historii czytałam niedawno czytałam w książce Tomka Michniewicza "Gorączka", a teraz miałam sama okazję go dotknąć i pokarmić. Zdecydowanie ciekawe przeżycie. Nosorożec czarny to gatunek, któremu grozi wyginięcie. Świadomość tego, że są zabijane tylko i wyłącznie dla pieniędzy jest przerażająca... Sytuacja nosorożców pogarsza się gdyż Chińczycy wierzą, że ich rogi mają cudowne właściwości lecznicze. W XXI wieku... 

A słonie? Fantastyczne zwierzeta. Wedlug Tomka, każdy z nich ma inny charakter, prawie jak ludzie. To niezwykle mądre zwierzęta i potrafią zapamietać do końca życia osobę, która wyrządziła im krzywdę. W czasie lunchu mieliśmy okazję oglądać kąpiące się w wodzie słonie. Dwóch samców, samice i jednego "malucha", który bawił się jak dziecko. Pani słoń, jak prawdziwa kobieta, w wodzie siedziała najdłużej. Dosłownie "siedziała" - nawet nie wiedziałam, że słonie to potrafią ;)

Następnego dnia było jeszcze lepiej! Tomek zaprowadził mnie do słonia i powiedział, że mam nie ściągać kapelusza "to coś zobaczę". I zobaczyłam ;D Słoniowi bardzo spodobał się mój kapelusz i zanim się zorientowałam co się dzieje, ściągnął mi go trąbą i sprawdzał czy jest dobry w smaku. A że nie był to oddał go grzecznie Tomkowi i w nagrodę daliśmy mu jedzenie. 5-metrowy słoń naprawdę robi wrażenie. Cały czas trzeba było mieć go na oku i absolutnie nie odwracać się tyłem. Słonie w Imire nie są tresowane, owszem są przyzwyczajone do ludzi, którzy się nimi opiekują, ale cały czas trzeba pamiętać że są to dzikie zwierzęta. Każdy nerwowy ruch mógłby być bardzo dla mnie niebezpieczny. 

Kilkugodzinne "spacery" po sawannie w celu tropienia nosorożców były lepsze od rehabilitacji. Oczywiście pewne chwile lepiej się wspomina, niż przeżywa... ale z perspektywy czasu wiem, że to było mi wtedy najbardziej potrzebne. Nową protezę miałam niecałe dwa tygodnie przed wylotem. Na rehabilitacji uczyłam się głównie techniki chodzenia na protezie. 4 godzinki ćwiczeń i odpoczynek. W Afryce protezę ściągałam tylko do spania,a potem o 5 rano pobudka i znów proteza. Moje udo nie było na to przygotowane i na drugi dzień w Imire miałam drobny kryzys. Zakwasy czułam przy każdym kroku, a do tego obtarły mnie nowe buty. Na następny dzień wszystko było inne... zakwasy minęły, a ja poczułam się dużo pewniej w nowej protezie. I to było wspaniałe uczucie. W końcu zaczęłam się cieszyć tym co mnie otacza - piękne widoki, zwierzęta, pogodę jak w najpiękniejsze lato w Polsce... Anyway, nasz kierowca, zabrał na przejażdżkę nocą po Imire i pokazał nam wszystkie najciekawsze miejsca. Było spotkanie z krokodylem i ze słoniem, który myślał, że jest bawołem... Była wspinaczka i sen pod gołym niebem... Cudowne wspomnienia :)))

http://joannanowicka.blogspot.com/2012/12/zimbabwe-mie-wspomnienia-tym-razem.html

Afryka jest cudowna!!!

Wróciłam, cała i zdrowa :) Było naprawdę fantastycznie! Pierwsze dwa dni całkowicie byłam skoncentrowana na protezie. Wydawało mi się przed wylotem, że jest nieźle i kondycyjnie dam rade. Nie dałam. Prawdziwa rehabilitacja zaczęła się tak naprawdę na drugi dzień po przylocie do Afryki, gdy dojechaliśmy do Rezerwatu Imire. Tomek Michniewicz zabrał mnie w to miejsce nie bez powodu. To naprawdę była dla mnie ciężka praca... Przy 40 stopniowym upale, chodziliśmy po kilka godzin po sawannie, gdzie trawy miejscami sięgały do pasa. W efekcie nie widziałam własnych stóp, więc o ile swoją własną czułam, to miałam nadzieję, że z protezą jest wszystko ok. Na szczęście moja nowa koleżanka nie zrobiła mi żadnego psikusa i dzięki temu poczułam się w niej naprawdę pewnie :)))

Potem było już tylko lepiej!

Opowiem Wam o tym troszkę później, bo muszę to ładnie ubrać w słowa :) a jutro?

KONCERT FUNDACJI ISKIERKA

Witaj Afryko!

Dziś jeszcze na terenie rezerwatu Imire, a niedługo znów na blogu! wkrótce relacja z podróży :)

 http://www.imire.org

Ostatnia rehabilitacja przed wyprawą

Jutro czeka mnie ostatnia rehabilitacja w Bieruniu przed wyprawą... Wydaje mi się, że robię postępy w chodzeniu, ale tak naprawdę to wymagam od siebie zdecydowanie więcej...:)

Nie mogę się doczekać czwartku! Nigdy nie leciałam samolotem, więc kilkunastogodzinna podróż będzie dla mnie ciekawym doświadczeniem :) ciekawe co ja będę robić przez tyle czasu, bo raczej nie zasnę :)

Jutro biorę się za zakupy i segregację ubrań. Moje ukochane jeansy zostawiam w szafie, więc muszę skompletować inny zestaw ubrań, no ale nie narzekam bo która kobieta nie lubi zakupów? :)

Mam już protezę!!!

W piątek odebrałam moją nową protezę! :)

Tyle czasu na to czekałam! Niesamowite...

Niestety proteza sama chodzić nie chce, więc musimy się do siebie przyzwyczaić :) Chodzi się zupełnie inaczej niż w tamtej i muszę koncentować się na każdym kroku, żeby nie zrobić sobie krzywdy. Co de facto nie jest takie łatwe, bo proteza ma zabezpieczenia, które chronią mnie przed upadkiem.

No nic, koniec siedzenia (sasiedzi się całkiem wygodnie, bo nic mi się do pośladka nie wbija ;D...). Wracam do roboty, pa!

A oto pamiątkowe zdjęcia (w nowej protezie) przed Zakładami V!GO w Reptach

Widzicie to skupienie? :D

Rehabilitacja z Mają Włoszczowską!

Dzisiaj po raz pierwszy była na rehabilitacji w Fizjofit-Galen w Bieruniu. Wcześniej słyszałam, że na rehabilitację ściągają tam wszyscy sportowcy, bo są tam bardzo dobrzy fizjoterapeuci. A teraz potwierdzam to i ja :) dzięki uprzejmości Pana dr Krzysztofa Ficka od dziś zaczynam intensywną rehabilitację, bo do wyjazdu już tuż tuż :D co prawda po protezę mam jechać dopiero w piątek, ale zacząć ćwiczyć trzeba wszystkie partie ciała.

Co więcej, ćwiczyłam dziś na jednej sali z Mają Włoszczowską! :) Niewiarygodne, że świat jest taki mały... Mogłam dziś na własne oczy zobaczyć jak Maja wraca do kondycji. Niestety pechowy upadek podczas treningu pozbawił ją szans na udział w Igrzyskach w Londynie, a miała naprawdę ogromną szansę na złoto. Miałam nawet okazję porozmawiać z nią o tym i naprawdę w dużym stopniu wiem co czuje i jak ciężko jest być zależnym od innych osób, w takim codziennym, normalnym życiu. Dla Mai numerem 1 było wrócić do samodzielności, a dopiero potem na rower. I powiedziała całkiem mądrą rzecz, a mianowicie, że mamy przestać się martwić tym, na co nie mamy wpływu, a dawać z siebie wszystko tam, gdzie możemy... 

fot. Joanna Nowicka

http://www.joannanowicka.blogspot.com/

Gdybyście potrzebowali namiary na rehabilitację

http://www.fizjofit-galen.pl

U Martyny Wojciechowskiej w redakcji National Geographic!

Witam Wszystkich! Wczoraj miałam okazję spotkać się z Martyną w jej miejscu pracy, czyli redakcji National Geographic oraz National Geographic Traveler :) Martyna pokazała mi "prawie" wszystkie zakamarki redakcji, wytłumaczyła jak przebiega proces powstawania magazynu, od pomysłu do jego realizacji :) Rok temu nie myślałam jeszcze o nowej protezie, a teraz tyle wspaniałych rzeczy dzieje się wokół mnie, że nie nadążam! Oczywiście teraz żartuje, bo naprawdę niezwykle się z tego cieszę, że tyle osób zaangażowało się w tą akcję :) Martyna jest niezwykle otwarta i ma nastawienie pozytywne to wszystkiego co robi, a robi niezwykle duuuuuuużo! Jak sama przyznaje bez ekipy, na którą może zawsze polegać, nie byłoby to możliwe. I to jest właśnie kolejny dowód na to, że wspólnie można robić naprawdę WIELKIE rzeczy :) Niezwykle spodobał mi się jej tatuaż na przedramieniu, na któym jest napisane, że "Nawet najdłuższa podróż zaczyna się od jednego kroku"... To niesamowite, że to motto jest takie życiowe, bo ja utożsamiam się z nim w 100%. W końcu za tydzień będę stawiać pierwsze kroki w nowej protezie! Podziwiam i kibicuję Martynie z całych sił! 

A oto kilka zdjęć na pamiątkę